... كارگاه از سردي به در آمده بود ، چه مي گويي، آفرينش حالي ديگر داشت ، يك برخورد ، و هستي به رمزي ديگرآشنايت مي كند. هيراتسوكا روش هاي گوناگون چاپ كنده كاري را به من مي نمود ، و من به در از ميدان فراگيري هنر ، مرا از پي كاري ديگر ساخته اند ، محراب هنر به ديده من بلند نمي نمايد ، به بلنديهاي احساس بالا كه رفتي ، بام هنر را بلند نخواهي ديد ، دستهايي مي آفرينند كه از يك روان بي تاب و فرومانده فرمان مي برند ، و نه از رواني كه از پرواز و هم انگيز خود در ناشناسي ها باز نمي ماند ، به رمز زيبايي ها كه سفر مي كني ، نيمه راه ، سرشاري خود را تاب نمي آوري ، باز مي كردي تا از ديده هاي راه بگويي: و هنر پيدا مي شود. فرو نه اين كار ، و فرا رو ، بار مشاهده را تا پايان به دوش بر. گفتند و شنيديم : هنر زندگي ماست ، تيناب خوش ما، گرماي ما ، و سخناني چه ناپخته گفتند ، ستايش ما از يك كار هنري ، از هنر آفريني هنرمند نيست ، اين ستايش خاموش با گذرگاههايي كه روان مي تواند از آن گذشت پيوند دارد. هيراتسوكا كتاب شعرهايش را امروز به من نشان داد ، شاعر بودن او بر من پوشيده بود ، با دختري كه به زبان فرانسه آشنايي دارد ، از شعر سخن به ميان بود از شاعران دوران هئي يان و او اين را دريافت و به خواهش هم سخن من، دو دفتر از شعرهاي دوران جوانيش را به ما نمود ، همه را به دست خودش كنده كاري و چاپ كرده بود ، و هر شعر را به نقشي در خور آن آراسته ، همه شعرها تانكا بود ، هم گفت و گوي من چند تايي را به فرانسه برگرداند ، در آنها از اندوه دوري ديار سخن رفته بود ، و در گفت و گوي پي بردم كه سالها از زادگاه خود بدر افتاده ...

هزار جور گل داوودي ، و تماشايي ، در باغ هي ييا آفتاب ، و مردم به گل گشت ، نمايشگاه گل بود ، گلدانها در غرفه اي از حصير و ني، و جلو غرفه ها باز ، مردم به تماشا مي ماندند ، شگفت زده ، انگار نگران خوابي خوش ، من ، تا بخواهي ، دور ، بدر از آفتاب ، و بيرون از باغ ، و فراتر از تماشا ، به هوايي ديگر مي رفتم كه ، تيمور صدا زد ، برگشتم ، يك گل داوودي را نشان داد كه جايزه برده بود . و من چه سردم شد ، به گل جايزه مي دهند ، به نقاش جايزه ميدهند، به ميمون هم در باغ وحش اوئه تو ديديم كه جايزه داده اند:
زيبا ترين گل ، بهترين نقاشي ، قشنگ ترين ميمون ، و كاري چه ناپسند ، چه در اين گل ديدي ، و در گلهاي ديگر نه ؟ با اين همه انبوهي به تماشاي اين يك و چه هجومي از هر سو ، و همين هجوم را جاي ديگر ديدي : به دكتر ژيواگو پاسترناك ، به پرده هاي فوتريه ، به پيكره هاي تناولي ، و اينان همه بي گناه.

به راه افتاديم ، و در آفتاب هي ييا دريچه انديشه باز : مي آيند و مي روند ، خوب و بد مي كنند ، برتري مي دهند ، دست رد به سينه مي زنند ، و تو مي داني كه بر اين شعر انگشت نهادن چه شهامتي مي خواهد ، ببين : اين درخت را مردم به باغشان نشاندند ، و نگاه ها از درختان ديگر برگرفته شد ، عرعر چه كم از سرو داشت . و ديده اي كه هر دو در خاكي و هوايي يكسان  مي رويند ، و اگر تنها روي زمين رها شده بودي چه مي كردي ؟ اي بسا كه پس از هزاران سال باز هم از باغ بازماند گانت سروي بالا كشيده بود ، و در گلدانشان از اين گل داوودي كه جايزه اش داده اند ،و در قفسه كتابشان دكتر ژيواگو و روي سر بخاريشان پيكره اي از تناولي ، از اين بيراهه در آ.....